|
1. |
|
|
|
|
Παραμονή ή Δευτέρα σε μια ρηχή κάθε μέρα, ακροβατεί, σαν πλοίο πάνω στην ξέρα,
βράδυ πρωί γίναν ένα, μιας εντολής η μανιέρα, αγκομαχεί, στου μένους τη γαλέρα.
Πίκρα και δόξα σε μια κλειστή ιδιωτών την πόρτα,
μες το μυαλό κιτρινισμένη μία παλιά λευκή ελπίδα.
Τι να ναι αυτό που δεν λύνει, παραμυθιού η οδύνη, στου μοναχού τη μαργωμένη μνήμη;
Μήπως του γρίφου η δίνη και των ηρώων η μήνη η αφορμή που ο νους του παραδίνει;
Ακροπατάει στο χρόνο μία ζωή σε λάθος τόνο
μες το σκοτάδι γνέφει ένα φως μ αφήνεται στον πόνο.
Κι όλα γύρω τού μιλούν, βρίσκουν τρόπο να του πουν, ότι μπορούν την ομορφιά του να δουν. Μέσα του η γυμνή ψυχή, μνήμες, όνειρα, σιωπή, τον συγχωρεί στον φθόνο και την ντροπή.
Κι ειν' η φωνή της που λέει:
«σε μένα μίλα, πες μου τα όνειρά σου πες μου για ελπίδα,
άσε τον κόμπο να βγει εγώ σε είδα που χες ανέβει στους βράχους στην καταιγίδα»
και τότε της ψιθύρισε:
«θα το συντρίψω το χθες, έχω στο σώμα χαράξει αυτά που είδα!»
Βλέπει βουβά τι συνέβη απ του κενού το λημέρι που μαρτυράν τα παγωμένα του μέλη.
Μίας γιορτής μεσημέρι με τα λουλούδια στο χέρι, η αγκαλιά, έλυσε γι άλλα μέρη.
Ψέμα κι αλήθεια στη σμίλη στεγνά σφιγμένα χείλη,
ήχοι, εικόνες, ένα στολίδι, μάταιο πια βαρίδι.
Χάνει αργά λίγο λίγο απ τη μορφή του το μίτο, στης λησμονιάς θε ν ακουμπήσει τον τοίχο,
το βλέμμα πίσω γυρνάει, μόνο σκιές συναντάει, σε μια γωνιά του πόνου ξενυχτάει,
τι να χει μείνει στου έρωτα την ταραγμένη μνήμη;
Μία αγωνία μια δίνη, κάθε φορά την πόρτα κλείνει.
Κι όλα γύρω τού μιλούν, βρίσκουν τρόπο να του πουν, ότι μπορούν την ομορφιά του να δουν. Μέσα του η γυμνή ψυχή, μνήμες, όνειρα, σιωπή, τον συγχωρεί στον φθόνο και την ντροπή.
Κι ειν' η φωνή της που λέει:
«σε μένα μίλα, πες μου τα όνειρά σου πες μου για ελπίδα,
άσε τον κόμπο να βγει εγώ σε είδα που χες ανέβει
στους βράχους στην καταιγίδα»
και τότε της ψιθύρισε:
«θα το συντρίψω το χθες, έχω στο σώμα χαράξει αυτά που είδα!»
Παραμονή ή Δευτέρα σε μια ρηχή κάθε μέρα, ακροβατεί, σαν πλοίο πάνω στην ξέρα
και μια φωνή μουλέει:
«σε μένα μίλα, έχω στο σώμα χαράξει αυτά που είδα!»
|
|
2. |
|
|
|
|
Εσείς που είναι η ζωή σας χρώματα και χάρη κι έχετε προσκεφάλι μία θερμή αγκαλιά,
δείτε στο χλωμό φεγγάρι του ρόδου την ακίδα, του θέρους καταιγίδα, στου ματιού την αχλή.
Ο πόνος θα σας σχίσει σα λευκή σελίδα, χέρι που βαραίνει η αταξία του νου.
Βρείτε την πνοή σας, σύρτε τη γραφή σας, γράψτετην ουσία να γιατρευτεί στο σώμα η πληγή.
Κι όταν αυτές οι λέξεις συνεπάρουν το νου δέστε την καρδιά σας με τη ζωή τ αλλουνού,
κι όταν η καταιγίδα θρυμματίσει το φως, ανοίξτε τη σελίδα,
διαβάστε:
«κράτα με στην αγκαλιά, έχε με πολύ κοντά, νιώσε τον πόνο μου,
όταν η ακίδα του ρόδου, μέρα με τη μέρα, μπαίνει και σχίζει,
μέσα στο σώμα, τη μοναχική μου καρδιά»
Εσείς που είναι το κορμί σας στίγματα γεμάτο η καιόμενη βάτος θα σας γνέψει κοντά,
βρείτε στο χλωρό χορτάρι την πράσινη αχτίδα, μιας καρδιάς ελπίδα στη δροσιά του Μαγιού.
Η μοίρα θα σας χτίσει στη βροχή καλύβα, ο άνεμος θα πάψει να μαστιγώνει το νου
βγάλτε την πνοή σας, βρείτε τη φωνή σας, πείτε την ουσία, να στραγγιστούν στο σώμα οι λυγμοί.
Κι όταν αυτές οι λέξεις θεραπεύσουν το νου βάλτε την καρδιά σας μες τη ζωή τ’ αλλουνού.
Και όταν στο κορμί σας γιατρευτούν οι πληγές, δείτε την αχτίδα,
φωνάξτε:
«κράτα με στην αγκαλιά, έχε με πολύ κοντά, νιώσε το δράμα μου, όταν η μνήμη του πόνου,
μέρα με τη μέρα, καίει και λιώνει,
το έρημο σώμα και τη φτωχή μου καρδιά»
|
|
3. |
|
|
|
|
Είδα το φως της τέλειας μέρας κι όλο το πλάτος τ’ ουρανού
σε μια κορφή με μια σημαία στα όρη του Καρακορούμ.
Η γη μου, το χιόνι ψηλά στον αιθέρα κι οι γιοι μου, που μου μιλούν,
η γη μου, βράχια σχοινιά στον αέρα κι οι γιοι μου, στο νου μου, να με οδηγούν.
Στέκομαι εδώ μπρος στο κενό με κόντρα τον άνεμο.
Αναπνοή, κρύα-μισή, παίρνω τη δύναμη απ’ τη γη.
Η γη μου, το χιόνι ψηλά στον αιθέρα κι οι γιοι μου, που μου μιλούν,
η γη μου, βράχια-σχοινιά στον αέρα κι οι γιοι μου, στο νου μου, να με οδηγούν.
Πάνω πετώ στον παγετό τα μάτια σ ένα παράθυρο,
μια μουσική μες την ψυχή, παίζουν οι γιοι μου οι άγγελοι.
Κι είδα το φως της τέλειας μέρας κι όλο το πλάτος τ’ ουρανού
σε μια κορφή με μια σημαία στα όρη του Καρακορούμ.
|
|
4. |
|
|
|
|
Κοίτη του ποταμού, κρυφές σπηλιές νερού,
δίνες γυρνούν παντού μου πλέχουνε το νου.
Κι άυλα, άδολα, άσπιλα νήματα
Κεντούν το κύμα, υγρό στημόνι, που το ριγώνουν πλεκτά κλαδιά
αναταράζουν το στοχασμό μου, τον φτερουγάνε στη ρεματιά
μου φέρνουν άλλον για εαυτό μου μαρμαρωμένο από γητειά.
Τη θηλιά η καρδιά στη σκιά ξεγλιστρά
και γυμνή κολυμπά στης ροής τη μεριά
και ξεμακραίνει, ριπή ανέμου, με μόνο φως της μιαν αντηλιά
που τρεμοπαίζει στο πρόσωπό μου τ’ αναδυμένο απ τα νερά.
Μέσα μου ο Αχέρων με την ηχώ κυλά,
μέσα μου ο Αχέρων με την ηχώ μιλά.
Κοίτη του ποταμού σε φως μεσημεριού
μία κραυγή πουλιού ξεμάκρυνε στο ρου.
Κι η σπηλιά μαρτυρά μυστικά στα νερά
Κι αυτά ορμάνε να τα διαδώσουν πάνω απ των βράχων την κλαίουσα,
ορατών τε πάντων και αοράτων άμωμοι στίχοι των προφητών
βγαλμένοι μόνο απ την πηγή τους ν’ απαγγελθούνε μία φορά.
Κι η ηχώ ανακτά απ' τη γνώση τη μιλιά,
συναντά τα βαθιά της ψυχής ποιήματα
τον αγνό λόγο του μέσα κόσμου τον ιδωμένο στα όνειρα
που χαν οι μοίρες διπλοκλειδώσει στης ύπαρξής μου τη λησμονιά.
Μέσα μου ο Αχέρων με την ηχώ κυλά,
μέσα μου ο Αχέρων με την ηχώ μιλά.
|
|
5. |
|
|
|
|
Μια μυστική ζωή μέσα μου φύεται κι από το νου μου αναδύεται η μνήμη του πόθου.
Υψώνει σχήμα να δοθεί, ανθίζει κλώνους να πιαστεί, απλώνει μια μοίρα.
Μια μυστική ζωή μέσα μου σείεται στο λογισμό μου επαφίεται η λήθη του πόνου.
Μου δίνει ήχους σε μορφή ραίνει την κάθε μου στιγμή, αγγίζει το σώμα.
Μια μυστική ζωή μέσα μου λύεται και στην καρδιά μου αναδύεται ο στίχος, ο χτύπος.
Σμιλεύει ποίημα για να πει, χτίζει τη λέξη με στοργή, ανοίγει το χάρτη.
Μια μυστική ζωή μέσα μου πάλλεται με τις χορδές της πλέει κι άγεται σε χώρους και τάστα.
Σχίζει ένα κύμα με ορμή βγάζει απ τα βάθη μουσική πηγάζει απ' τ' άστρα.
Κι αντηχούνε πέρα ως πέρα οι καμπάνες στον αιθέρα
να σημάνουν καλημέρα σε μια γυμνή ψυχή.
Κι αντηχούνε πέρα ως πέρα συγκλονίζουνε τη μέρα
μια ουράνια φλογέρα η μυστική ζωή.
Τώρα πια ζω κάθε πνοή σαν αναπάντεχη γιορτή, του Ορφέα η λύρα.
Δίνομαι στη θερμή βροχή, δονούμαι στην υγρή αχλή του θάμπους μιας μέρας.
Λούζω στο φως κάθε πρωί, η ώρα η εωθινή, συντάσσω το κάλος.
Χτυπώ στο μάρμαρο ζωή, ράβω στο πέτο τη γιορτή, το ποίημα του πάθους.
Κι αντηχούνε πέρα ως πέρα οι καμπάνες στον αιθέρα
να σημάνουν καλημέρα σε μια γυμνή ψυχή.
Κι αντηχούνε πέρα ως πέρα συγκλονίζουνε τη μέρα
μια ουράνια φλογέρα η μυστική ζωή.
Η Μνήμη του Πόθου. Η λήθη του πόνου.
Το ποίημα του πάθους αγγίζει το σώμα.
Ο στίχος, ο χτύπος, ο χρόνος στα τάστα
συντάσσει το κάλος, του Ορφέα η λύρα.
Κι αντηχούνε οι καμπάνες του ονείρου παραμάνες
που στα χέρια τους κρατάνε μία γυμνή ψυχή.
Κι αντηχούνε πέρα ως πέρα συγκλονίζουνε τη μέρα
μια ουράνια φλογέρα η μυστική ζωή.
|
|
6. |
|
|
|
|
Αέρα πάρε τα σύννεφα, ψυχή μου ψάξε στις λέξεις
να δω πιο περα απ' τα σύνορα της λογικής και της σκέψης.
Θάλασσα μέσα μου κύμα κ αφροί μ' ορίζουν
του γλάρου τα φτερά το σώμα μου στηρίζουν.
Πάνω ψηλά πετώ νιώθω να μην ζυγίζω
τη μοίρα τη βαριά στο τώρα φτερουγίζω
με τα λευκά φτερά το δάκρυ μου στραγγίζω
γλάρε μου οδηγέ άσε με ν' αρμενίζω.
Μέσα στα θαύματα γλιστράω μαγεμένος
στου ανέμου την πνοή νιώθω παραδομένος
πάνω απ τα κύματα το βλέμμα μου ζυγιάζω
με μια στιλπνή κραυγή το σύμπαντο χαράζω.
Μα ο αέρας δυνατά άγια στιγμή κλονίζει
τραντάζει τα φτερά κι ό,τι αυτά στηρίζει,
Δία μου συμφορά σώσε με απ' τη δίνη
του μίσους την προβιά βγάλε μου από τη μνήμη.
Η πίκρα της καρδιάς το σώμα μου βαραίνει
με δέρνει ο βοριάς και η πνοή ασθμαίνει
τώρα πια τίποτα να σώσω δεν μου μένει
η θάλασσα ανοιχτή με ορμή με παρασέρνει.
Πάνω απ' τα κύματα το τέλος μου ζυγώνει
κάτω μια άβυσσος που όλο μεγαλώνει
μία γραμμή φωτός που γρήγορα τελειώνει
του γλάρου η κραυγή στον άνεμο παγώνει.
Τα καράβια που τολμούν στων θαλασσών τα πάθη
τους γλάρους τους ζητούν για οδηγούς στο χάρτη,
τα όνειρα σαν βέλη πυρωμένα στα κύματα βουτούν και σβήνουν ματαιωμένα.
Αέρας, σύννεφα, ψυχή και σκέψεις
πανω απ' τη θάλασσα με παν οι λέξεις.
|
|
7. |
|
|
|
|
Μες στο βασίλειο του δάσους και στη μαγεία των σκιών
μένει η πριγκίπισσα του πάθους των πιο κρυμμένων μυστικών.
Ραίνουν το διάβα της οι Μοίρες Brahma Kamal κι Usambara
για να μαυλίσουν το κορμί της με ηδονικά αρώματα.
Δρόμοι που θέλγουνε αγάπη που είναι χαραγμένοι στην καρδιά
βγάζουν στου δάσους το παλάτι που υφαίνει η πριγκίπισσα.
Ζω στην αυλή της μαγεμένος στα μυθικά της δώματα
αναπαμένος στον ιστό της πάλλομαι με τα χρώματα.
Τον έξω κόσμο δεν αγάζω (= αρχ. εξυμνώ) δεν με νοούν τα έλλογα
μόνο η δίνη της τραντάζει το είναι μου συθέμελα.
Κι οι λάγνοι δρόμοι που με φέραν στου παλατιού της τη βολή,
στολίστηκαν άνθη και χαθήκαν να μην υπάρχει επιστροφή.
Κει στο βασίλειο του δάσους και στη μαγεία των σκιών
ηχούν οι ευδαίμονες σα λύκοι στ' άλικο φως των φεγγαριών.
Κι αν κάποιοι σύρθηκαν να βγούνε από της δίνης τη ροή
σχίσαν μ αγκάθια την καρδιά τους και ζουν για πάντα μοναχοί.
|
|
8. |
|
|
|
|
Μια εικόνα θολή, δυο ηθοποιοί στη σκηνή.
«Απόψε εδώ στου κάστρου την άκρη χαίνει η καρδιά μου στην παγωνιά,
ζω την ελπίδα να μισεύει γιατί οι μέρες σέρνουν το άρμα του πάθους στη λησμονιά»
«Αγάπη μου χρυσή, θερμή ανατολή,
πολύ δεν αργεί, η κοινή μας ζωή,
σαν αναμονή πριν από γιορτή,
παύση σε μουσική».
Προσωπεία κρατούν, τ’ άδεια μάτια κοιτούν.
Αυτών που μόνοι ζουν και καρτερούν μιαν αγνή αγάπη για να βρουν
κι εκείνων που στης κλίνης τη σιωπή καθ’ αχτίδα φθίνει παγερή.
Μαραζώνει η ψυχή, το κορμί δε ζει μόνο του χρόνο πολύ.
Μια εικόνα θολή δυο ηθοποιοί στη σκηνή.
|
Οι πολύτιμοι λίθοι αστράφτουν τη ματαιότητα του υλικού κόσμου, ορθά κομμένοι, σωστά ζυγισμένοι, θέλουν να βγουν μπροστά, να προβάλουν τις γωνίες τους, να δηλώσουν πλούτο κι αξίες που δεν είναι πάντα εκεί..
Η πολύτιμη λήθη απλώνεται εντός, σβήνει και γράφει, με λέξεις, εικόνες, πάθη, μουσική…κρατάει κι αφήνει … μέχρι να ισορροπήσει, να ημερέψει… ευάλωτη και παντοδύναμη..ακλόνητη και ρευστή… προσπαθεί να περιφράξει το χώρο της απώλειας.
Οκτώ νέα τραγούδια σε στίχους/μουσική του Αντώνη Νικολάου και ενορχήστρωση/επιμέλεια παραγωγής του Γιάννη Δαμιανίδη.
Ερμηνεύει η Ζωή Μάντζου ενώ συμμετέχουν ο Φώτης Θεοδωρίδης και ο Δημήτρης Παπαγεωργίου.
Κυκλοφορεί από την OliveTree MP σε όλες τις πλατφόρμες και σε cd.
released February 9, 2024
Στίχοι/Μουσική : Αντώνης Νικολάου
Ενορχήστρωση/υπεύθυνος παραγωγής: Γιάννης Δαμιανίδης
Ερμηνεύουν: Ζωή Μάντζου, Φώτης Θεοδωρίδης, Δημήτρης Παπαγεωργίου
Φωτογραφία: Σταύρος Σταματίου
Γραφιστική επιμέλεια: Θανάσης Πέτρου
Κυκλοφορεί από την OliveTree MP
